سرمایه گذاری جایگزین (Alternative Investment) یکی از موضوعات جذاب و پرطرفدار در دنیای مالی امروز است که به‌طور فزاینده ای توجه سرمایه‌گذاران حرفه ای و عادی را به خود جلب کرده است. سرمایه گذاری جایگزین که شامل گزینه هایی مانند سرمایه گذاری در املاک، کالاها، ارزهای دیجیتال و صندوق های پوشش ریسک می شوند، به عنوان راهی برای تنوع بخشیدن به پرتفوی سرمایه گذاری و کاهش ریسک های بازار شناخته می شوند. در ادامه با سرمایه گذاری جایگزین بیشتر آشنا خواهیم شد.
سرمایه گذاری جایگزین، با ارائه فرصت های جدید و متنوع، می‌تواند بازدهی بالاتر و ریسک های متفاوتی نسبت به سرمایه‌گذاری های سنتی فراهم کند. در این مقاله، به بررسی مزایا، معایب و انواع مختلف سرمایه‌گذاری جایگزین می پردازیم.
فهرست مطالب
سرمایه گذاری جایگزین چیست؟
سرمایه گذاری جایگزین به سرمایه گذاری در دارایی هایی اطلاق می شود که فراتر از سهام عادی، اوراق قرضه و سپرده های بانکی هستند. سرمایه گذاری جایگزین شامل موارد ملموسی مانند فلزات گرانبها، کلکسیون ها (مانند آثار هنری، آنتیک ها، سکه و تمبر)، املاک و مستغلات، کالا ها، و همچنین ابزارهای مالی نوین همچون صندوق های پوشش ریسک، سرمایه‌گذاری خطرپذیر (VC)، تولید فیلم، مشتقه های مالی، رمزارزها و توکن های غیرقابل تعویض (NFT) می باشند.
مفهوم سرمایه گذاری جایگزین از اواسط دهه ۱۹۹۰ مطرح شد و به دلیل علاقه صندوق های نیکوکاری، صندوق های بازنشستگی و افراد با ارزش خالص دارایی بالا به سرعت رشد کرد. این مدل‌ها به‌دلیل تنوع بخشی به پرتفوی و ایجاد فرصت های بهتر برای بازگشت سرمایه مورد توجه قرار گرفته اند.
اگرچه برخی سرمایه گذاران به دنبال بازدهی ثابت (سود بدون ضرر) هستند، اما در عمل سرمایه گذاری‌های جایگزین نیز می توانند ریسک داشته باشند و در دوره های بحران مالی با دیگر سرمایه‌گذاری ها همگام و همسو شوند. دیگران ممکن است به دنبال بازده نسبی، که بیشتر در سرمایه‌گذاری های سنتی مرسوم است، باشند.
زمینه های سرمایه گذاری جایگزین
سرمایه‌گذاری‌های جایگزین شامل طیف وسیعی از دارایی‌ها و رویکردهای متفاوت سرمایه‌گذاری می‌شود که از روش‌های سنتی خرید سهام، اوراق قرضه و پول نقد متمایز هستند. برخی از زمینه‌های اصلی عبارتند از:
1 –املاک و مستغلات: یکی از قدیمی ترین و رایج ترین زمینه های سرمایه گذاری جایگزین که شامل خرید، فروش و اجاره املاک تجاری و مسکونی است.
2 -کالاها (کامودیتی‌ها): سرمایه‌گذاری در کالاهایی مانند نفت، گاز، طلا، نقره و سایر فلزات گرانبها که به عنوان دارایی های ملموس (فیزیکی) شناخته می شوند.
3 –کلکسیون ها: شامل آثار هنری، آنتیک ها، سکه و تمبر که ارزش هنری و تاریخی دارند و می توانند با گذشت زمان ارزش افزوده ایجاد کنند.
4 –صندوق های پوشش ریسک:(Hedge Funds) این صندوق ها از استراتژی های سرمایه‌گذاری پیچیده و تکنیک های معاملاتی مختلف برای ایجاد بازدهی استفاده می کنند.
5 -سرمایه گذاری خطرپذیر :(Venture Capital) سرمایه گذاری در شرکت های نوپا و استارتاپ ها که پتانسیل رشد بالایی دارند اما همراه با ریسک های بالایی نیز هستند.
6 –صندوق‌های سهام خصوصی (Private Equity Funds): شامل خرید و مدیریت سهام شرکت های خصوصی به‌منظور بهبود عملکرد و افزایش ارزش آن ها قبل از فروش مجدد.
7 –رمزارزها و توکن‌های غیرقابل تعویض (NFTs) :دارایی های دیجیتال که در سال‌های اخیر محبوبیت زیادی پیدا کرده‌اند و شامل ارزهای دیجیتال مانند بیت‌کوین و توکن‌های دیجیتالی منحصر به فرد هستند.
8 –مشتقات مالی: ابزارهای مالی مانند قراردادهای آتی و اختیارات که ارزش آنها بر اساس دارایی های پایه‌ای مانند سهام یا کالاها تعیین می شود.
9- تأمین مالی جمعی: روشی است که در آن، شرکت ها و کسب و کارها برای تأمین مالی پروژه‌ها و اهداف خود، به جمع آوری سرمایه از طریق مشارکت افراد و سرمایه گذاران مختلف می پردازند.
این زمینه های متنوع فرصت های جدید و متنوعی برای سرمایه‌گذاران فراهم می کنند که به دنبال تنوع بخشی به پرتفوی خود و کاهش ریسک‌های بازار هستند.
- بیشتر بخوانید: تأمین مالی جمعی چیست؟
تفاوت سرمایه گذاری جایگزین و سرمایه گذاری سنتی
سرمایه‌گذاری های جایگزین و سرمایه‌گذاری های سنتی تفاوت های قابل توجهی دارند که می توان آنها را از چند جنبه بررسی کرد:
نوع دارایی: سرمایه گذاری سنتی شامل سهام عادی، اوراق قرضه و پول نقد است. سرمایه گذاری جایگزین شامل دارایی های ملموس مانند املاک و مستغلات، کالاها (مانند طلا و نفت)، کلکسیون ها (آثار هنری، آنتیک‌ها)، و دارایی های مالی نوین مانند صندوق های پوشش ریسک، سرمایه‌گذاری خطرپذیر، رمزارزها و توکن‌های غیرقابل تعویض (NFT) می شود.
نقدشوندگی: سرمایه گذاری سنتی معمولاً نقدشوندگی بالاتری دارد. سهام و اوراق قرضه به راحتی در بازارهای مالی قابل خرید و فروش هستند. سرمایه گذاری جایگزین اغلب نقدشوندگی کمتری دارد. فروش املاک و مستغلات یا کلکسیون ها ممکن است زمان بر باشد و بازارهای آنها نیز ممکن است به اندازه بازارهای سنتی فعال نباشند.
ریسک و بازده: سرمایه گذاری سنتی به طور کلی ریسک کمتری دارند و بازده آنها قابل پیش‌بینی تر است. نوسانات بازارهای سهام و اوراق قرضه معمولاً دارای انعطاف پذیری بیشتری در مدیریت هستند. سرمایه گذاری جایگزین می توانند ریسک بالاتری داشته باشند و بازده آنها نیز می تواند بسیار متغیر باشد. این نوع سرمایه‌گذاری ها ممکن است در شرایط اقتصادی خاصی عملکرد بهتری داشته باشند، اما همچنین می توانند در دوره‌های دیگر ریسک های بیشتری به همراه داشته باشند.
دسترسی و مقررات: سرمایه گذاری سنتی برای عموم سرمایه گذاران قابل دسترس است و تحت نظارت‌های قانونی بیشتری قرار دارد. سرمایه گذاری جایگزین معمولاً نیاز به دانش و تجربه بیشتری دارند و ممکن است برای سرمایه‌گذاران عادی کمتر قابل دسترسی باشند. برخی از این سرمایه‌گذاری ها تحت نظارت کمتری قرار دارند.
تنوع بخشی: تنوع بخشی در سرمایه‌گذاری های سنتی از طریق ترکیب سهام، اوراق قرضه و پول نقد صورت می گیرد. این مورد به افراد امکان می دهد تا با افزودن دارایی های غیرمرتبط به پرتفوی خود، تنوع بخشی بیشتری ایجاد کنند و ریسک های مرتبط با بازارهای سنتی را کاهش دهند.
در مجموع، سرمایه‌گذاری های جایگزین و سنتی هرکدام مزایا و معایب خاص خود را دارند و ترکیب مناسبی از هر دو نوع می تواند به بهینه سازی سبد سرمایه گذاری کمک کند.
سخن آخر در خصوص سرمایه گذاری جایگزین
سرمایه گذاری جایگزین، که شامل دارایی هایی مانند املاک و مستغلات، کالاها، کلکسیون‌ها، صندوق های پوشش ریسک، سرمایه‌گذاری های خطرپذیر، رمزارزها و توکن‌های غیرقابل تعویض (NFT) می شود، فرصت های متنوع و جدیدی را برای سرمایه گذاران فراهم می‌کند که به دنبال تنوع بخشی به پرتفوی خود و کاهش ریسک های بازار هستند.
این نوع سرمایه‌گذاری ها با ریسک ها و بازده های متفاوتی نسبت به سرمایه‌گذاری های سنتی مواجه اند و معمولاً نیازمند دانش و تجربه بیشتری هستند. با این حال، ترکیب مناسبی از سرمایه‌گذاری های جایگزین و سنتی می تواند به بهینه سازی پرتفوی سرمایه گذاری و افزایش بازده کمک کند. در شرایط اقتصادی نامطمئن، سرمایه‌گذاری های جایگزین می توانند نقش مهمی در مدیریت ریسک و ایجاد بازده پایدار ایفا کنند.
